Prolog

„Wciąż tylko ciemność, wciąż tylko cisza…
Nie ma poranków, jest ciągły mrok..
Lecz mogę ci przysiąc, że znajdę odpowiedź,

Że będę jej szukał do końca mych dni…”

Jakub obudził w sali pooperacyjnej w Funchal, głównym mieście Madery.  Pokój wypełniał  zapach medykamentów a sterylne sprzęty lśniły srebrzyście. Koło jego łożka nie było nikogo, czuł tylko nieopisany ból, który  uniemożliwiał mu poruszanie nogami.  Spierzchniętymi ustami, chciał odezwać się do postaci śpiącej na fotelu w rogu, sali, ale nie mógł wydobyć głosu. Pogrążał się w rozpaczy, która wciągała go na dno, coraz głębiej i głębiej. Nie pamiętał wypadku, ostatnią rzeczą, jaką zapamiętał było wysrebrzone ksiażycem, jasne ciało żony, złączone z ciałem latynosa.
Poczuł ból w klatce piersiowej, tak jakby serce umierało od środka.

 

Tydzień wcześniej…

 

- Cały czas od końca Euro spędzasz w Polsce!- żaliła się Anita Błaszczykowska, malując długie paznokcie na wściekły róż.- Należą nam się wakacje a ty nic! Mam dwadzieścia cztery lata, nie będę gniła w domu!- sarkała dalej.

Kuba oderwał się od karmienia ich dwuletniej córeczki Oli.

- Wiesz, że odpoczywam w Truskolasach.

- Ja tutaj gniję już od końca maja a ty najpierw byłeś na zgrupowaniu, potem udawałeś, że biegasz po boisku a teraz twoja babcia trzyma nas tutaj!

- Myślałem, że lubisz być w Polsce?!

-  Pieprzę Polskę, albo jedziemy na wakacje, albo ja sama wracam do Dortmundu!- powiedziawszy to trzasnęła drzwiami. Mała Oliwka popatrzyła na ojca błękitnymi ślepkami, takimi samymi jak u mamy, ale bez złości i irytacji.

Do pokoju wsunęła się babcia Felicja z tacą ciasteczek. Kuba stał przy oknie z małą Olą w ramionach, śpiewał jej kołysankę, tą samą, która koiła jego łzy w dzieciństwie. Babcia stanęła za plecami wnuka, kładąc dłoń na jego ramieniu.

- Kuba o co znowu poszło?- zapytała. Wnuk odpowiedział nie odwracając się do ukochanej babci.
- Nic babuniu.

- Przecież widzę.

- Anitę bolała głowa i poszła się przejść.

- Kochasiu, twoją żonę głowa boli codziennie odkąd wróciłeś z Warszawy. Martwię się o was, myślę że powinniście porozmawiać. Wiesz, że takie napięcia nie służą małżeństwu.
Jakub odwrócił się z córeczką w ramionach.
- Babciu, czy mogłabyś zaopiekować się Olą?
- Przecież wiesz, że zawsze możesz na mnie liczyć.- odpowiedziała jego druga matka. – Co zamierzasz?

- Idę zadzwonić do biura podróży, wyjeżdżam na tydzień na Maderę i biorę ze sobą Anitę.