Rozdział 32

Słowa Kuby niczym niewidzialne igły boleśnie raniły jej serce. Nina okręciła się na pięcie i wbiegła na korytarz w pędzie łapiąc kurtkę z wieszaka. Błaszczykowski wybiegł za nią, lecz szybko wsiadła do zaparkowanego na podjeździe samochodu i z piskiem opon odjechała w stronę centrum.

- Niech to jasny szlag!- ryknął mężczyzna łapiąc się za głowę. Za jego plecami stał Robert patrząc na przyjaciela z politowaniem, którego Jakub nienawidził.

- Muszę za nią jechać.- Błaszczykowski pilotem otwierał bramę do garażu.

- Myślę stary, że powinieneś zostać w domu i ochłonąć. Ja pojadę a Laura zajmie się Olą.
Kuba spojrzał na Lewego podejrzliwie, ale ostatecznie zgodził się by przyjaciel pojechał po nią. Nina kochała tylko jego a z Lewandowskim tylko się przyjaźniła, ale po tym co powiedział powinna kopnąć go w dupę i dać w twarz. Sam miał ochotę walić głową w ścianę a potem schlać się do nieprzytomności. Jak mógł coś takiego wymyślić? To ona wyciągnęła go z ciemnego leja rozpaczy a teraz odpłacił jej się takimi słowami.
Robert zadzwonił do Łukasza Piszczka pytając o Ninę, jednakże ani piłkarz ani jego żona-Ewa nie widzieli się z dziewczyną Błaszczykowskiego.

Nina zalana łzami pojechała w stronę centrum, ale w ostatniej chwili skręciła w uliczkę gdzie znajdował się stary park okalający Haus Rodenberg przepiękny zameczek. Gdy była młodsza i mieszkała w Mediolanie i Londynie zawsze obecność zabytków uspokajała ją. W każdym mieście, gdzie przyszło jej mieszkać miała swoje miejsce. Tutaj w Dortmundzie przeważnie towarzyszył jej Kuba i nie znalazła jeszcze idealnej miejscówki. Ale gdy teraz znalazła się nad przepaścią, musiała pomedytować. Zatrzymała samochód w wąskiej uliczce i pieszo udała się na spacer po parku. Kwiecień na dobre zadomowił się w Niemczech, przyroda powoli budziła się do życia a przez nagie jeszcze gałęzie prześwitywało słońce. Łzy dziewczyny spływały po zarumienionych ze złości policzkach. Jak on mógł coś takiego powiedzieć? Jak ona ma mu powiedzieć o tym, że rano była u lekarza? W takiej sytuacji, kiedy ich związek jest niepewny?
Płakała cicho na ławce i tam też znalazł ją Robert. Podszedł bezszelestnie i przytulił ją do siebie w pocieszającym geście.

- Cicho nie płacz.- pogłaskał ją po głowie.

- On mnie nie kocha.- pisnęła płaczliwie Nina.- Zostawi mnie i wróci do Anity.

- Do tej dziwki?- uniósł się Lewandowski.- Musiałby być skończonym osłem i kretynem. Co prawda mój drogi przyjaciel jak się na coś uprze, to nawet osłu prędzej byś przegadała, ale w tej sytuacji to była jego bezsilność. Wiesz, co przeżył i że kocha Olę z całego serca i nigdy nie dopuści do sytuacji w której Anita będzie blisko małej. Ona świadomie zrezygnowała z rodziny. Oni nie są lalkami, którymi można się pobawić i odstawić a potem wziąć od nowa kiedy przyjdzie na to ochota. I im prędzej ktoś pokaże tej suce gdzie jest jej miejsce tym lepiej. Otrzyj łzy i podejmij walkę.- podał jej uczynnie chusteczkę, którą Nina przyjęła z wdzięcznością.

- Masz rację. Kocham Kubę i nie pozwolę jej zatriumfować. On jest mój!- pogroziła w powietrzu.

Lewy roześmiał się szczerze.

- I to mi się podoba. Chodź do domu bo na pewno martwi się o ciebie i gotów coś roznieść z niepewności. – powiedziawszy to wziął ją pod ramię i odprowadził do samochodu. Sam myślał nad tą całą sytuacją i martwił się co też Błaszczykowska może wykombinować.

Anita leżała w wielkiej wannie z bąbelkami. Piana o niezwykle wyrafinowanym zapachu niczym obłok okalała jej szczupłe, opalone ciało. W ręku trzymała kieliszek schłodzonego szampana patrząc na swoje odbicie w kryształowym lustrze. Upiła łyk rozkoszując się musującym na języku trunkiem, który pozwalał jej się rozluźnić.

- Jesteś piękna i wyrafinowana…- uśmiechnęła się karminowymi ustami do swojego odbicia.- Mogę mieć wszystko, o czym tylko zapragnę. Kubusiu będziesz znowu mój ty i twoje pieniądze. Wszystko musi być tak jak ja chcę, bo liczę się tylko ja! – zaśmiała się perliście zanurzając się w pachnącej pianie.